Δελβινάκι, 25 Μαρτίου 2015 (αλλά και μια μέρα πριν)

(Της σημαιοφόρου- ανταποκρίτριας Νικολέτας Τσέλιου)

Μπροστά στην εκκλησία

Σήμερα, Τετάρτη 25 Μαρτίου, γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821 για την  απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, αλλά και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Σήμερα, όπως κάθε χρόνο, οι κάτοικοι του χωριού παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία και στη συνέχεια ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων στον Άγιο Γρηγόριο. Σειρά είχε η παρέλαση από τους μαθητές, ο καιρός όμως δεν ευνοούσε κάτι τέτοιο. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες από τη σημερινή μέρα όπου οι μαθητές του Γυμνασίου Δελβινακίου είναι συγκεντρωμένοι στο προαύλιο της εκκλησίας αλλά και από την χθεσινή γιορτή στο χώρο του σχολείου. Είναι περιττό να πούμε πως όλοι μας διακριθήκαμε στην αφήγηση, την απαγγελία, το τραγούδι ή την υποκριτική. Και του χρόνου!

Πολλά κορίτσια (και ολίγα αγόρια) κόντρα στον ήλιο

Περιμένοντας να ξεκινήσει η γιορτή

Η χορωδία μας

Η κυρία Βασιλική, δηλαδή το κοινό μας!

Να 'τανε το '21

Απαγγέλλοντας  Παπατσώνη (Εθνεγερσία) 

Ο Τάσος ως τσοπανόπουλο

...και ο μοντέρνος Κολοκοτρώνης

Και ένα απόσπασμα από ομιλία του Κωστή Μπαστιά που ακούστηκε στη γιορτή μας:

Ξεχάσαμε το Εικοσιένα! Τούτο είναι η μεγαλύτερη κακοτυχία της Νεοελληνικής ιστορίας, όπως η λησμοσύνη της Ορθοδοξίας στάθηκε το φοβερότερο πάθημα στην ιστορία της Νεοελληνικής πνευματικής ζωής.

 Έτσι σιγά-σιγά το Εικοσιένα αντί να σφραγίσει την καθημερινή μας ζωή, ξεμάκρυνε από τη ζωή μας τόσο πολύ που να λογαριάζεται όσο μακρινή λογαριάζεται η μάχη των Πλαταιών, η εν Σαλαμίνι ναυμαχία κι ο ηρωισμός των Τριακοσίων του Λεωνίδα. Κάναμε το Εικοσιένα ένα μακρινό τίτλο μια κιτρινισμένη περγαμηνή που επικαλούμεθα στις ανάγκες μας, αλλά που κατά βάθος, ούτε γνωρίζουμε ούτε λαχταρούμε.

Τ’ απομνημονεύματα του Κασομούλη, τ’ απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη, τ’ ανέκδοτα του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη, σελίδες από την Κλεφτουριά και το Αρματολίκι είναι η πρώτη θετική επιστροφή στις πηγές της Νεοελληνικής ζωής και στα πρότυπα εκείνα που έπρεπε να έχει πάντα μπροστά του ο υπό διαμόρφωση εθνικός βίος των νεότερων Ελλήνων. 

Λησμονήσαμε το Εικοσιένα! Το κάναμε κίνητρο πατριωτικής φλυαρίας, ημέρα αργίας, αφορμή παρελάσεων, λαβάρων και σημαιών, θωπεία της εθνικής ματαιοδοξίας μας, αλλά το διαγράψαμε ως παράδειγμα ζωής, ως πρότυπο άξιο να το μιμηθούμε. 

Ξεχάσαμε το Εικοσιένα! Αυτό πρέπει να το νοιώσουμε, και ο καλύτερος εορτασμός θα είναι η πνευματική προσπάθεια να το αποκαταστήσουμε ζωντανό όπως ήταν στην όραση και τη μνήμη του έθνους.

 Κωστής Μπαστιάς, Το Εικοσιένα

Χρόνια Πολλά!