Γυμνάσιο Δελβινακίου: Ντόμπρε ντεν στην Πωγωνιανή ...και βουρ για τα σύνορα!

(Εκδρομή μετά θεάτρου στην Πωγωνιανή)

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015.
Στο Γυμνάσιο της Πωγωνιανής, οι 16 μαθητές του και εμείς οι 10 παρακολουθήσαμε την παράσταση του έργου του Τάσου Αγγελόπουλου Ντόμπρε ντεν (= Καλημέρα στα ρωσικά) από την θεατρική εταιρεία Πολυθέαμα των Ιωαννίνων.

Μια παράσταση μέσα στη Βιβλιοθήκη του Γυμνασίου, με θέμα τον ξένο, τον άλλο, τη βία γύρω μας, τις σχέσεις μας, τη φιλία. Μια ιστορία από αυτές που μπορούν να συμβούν σε οποιδήποτε σχολείο.

Ήταν μια ωραία εμπειρία. Μετά από την παράσταση συζητήσαμε με τους ηθοποιούς για τα θέματα που θίχτηκαν στο έργο. Την συμπεριφορά μας και την καχυποψία απέναντι στον ξένο, ο οποίος τελικά είναι τόσο ίδιος με μας. Εννοείται ότι στο τέλος φωτογραφηθήκαμε με τους ηθοποιούς!

Οι τρεις ηθοποιοί ανάμεσα στο κοινό τους

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι:

Να η γαλαρία!!!

Και συνεχίστηκαν με την άφιξή μας στο Γυμνάσιο Πωγωνιανής έτσι:

Ανεβαίνοντας τις σκάλες του Γυμνασίου

Φυσικά, επειδή μετά από μια τόσο καλή παράσταση και συζήτηση, μια τόσο θερμή φιλοξενία και ξενάγηση και μια τόσο καλή παρέα, η επιστροφή στο Γυμνάσιο Δελβινακίου και στα μαθήματά μας δεν φαίνεται τόσο γοητευτική προοπτική, είχε ήδη κανονιστεί από την αγαπημένη μας Διευθύντρια (ευχαριστούμε, κυρία Κοντογιάννη!!!) να γίνει και ο περίπατός μας - εκδρομή την ίδια μέρα!

Οι καθηγητές μας πιστεύουν πως «αργία μήτηρ πάσης κακίας». Γι' αυτό βρεθήκαμε στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων της Πωγωνιανής με τα θαυμάσια έργα του Γιάννη Κολέφα:

Μοντέρνες Ηπειρώτισσες...

...σε σύγκριση με πιο παραδοσιακούς Ηπειρώτες

Αλλά σιγά μη σταματούσαμε εκεί! Ακολούθησε η επίσκεψή μας στο Λαογραφικό Μουσείο Πωγωνιανής. Στην αρχή κάναμε τους δύσκολους και επαναστατήσαμε εναντίον της ιδέας για τόσο πολύ πολιτισμό, αλλά μόλις μπήκαμε μέσα, αλλάξαμε γνώμη και δεν φεύγαμε από Μουσείο. Μπορείτε να καταλάβετε το γιατί:

Το Μουσείο στεγάζεται στο παλιό τζαμί

Το τι είδαν τα μάτια μας...

...δεν λέγεται!

Και μια και μιλήσαμε αρκετά για τον ξένο, τον άλλο, τον τόσο ίδιο με μας, νά 'μαστε και στα σύνορα Ελλάδας- Αλβανίας και συγκεκριμένα στον συνοριακό σταθμό Δρυμάδων! Και άντε τώρα να καταλάβεις πώς γίνεται το ένα λεπτό να πατάς στο χώμα της πατρίδας σου και ύστερα από ένα άλλο λεπτό, χωρίς να αλλάζει το βουνό, το τοπίο, η βλάστηση, να βρίσκεσαι σε μιαν άλλη χώρα.